Maar de werkelijkheid is weerbarstig!

Een voorbeeld uit mijn praktijk.

Een vrouw heeft een assertiviteitscursus gedaan, omdat ze niet voor zichzelf kan opkomen. Ze heeft handvatten gekregen en daarmee geoefend.

Toch is ze niet van haar probleem af. Dat zit dieper.

We gaan in therapie terug naar haar kindertijd.. Boosheid heeft ze altijd onderdukt, omdat ze alleen geaccepteerd werd als ze "lief"" was. Die boosheid gaan voelen in het hier en nu is vaak bedreigend. Dat is de angst van het kleine, afhankelijke kind dat ze was.

Ik moedig haar aan die boosheid te gaan uiten. Dat gaat in stapjes, en naarmate ze die woede toelaat is ze meer in staat die ook met haar lichaam te uiten: schreeuwen, slaan (op een veilig kussen), schoppen(idem) of wat maar aan de orde is. Dan merkt ze dat ze zich niet meer machteloos voelt, maar aanwezig is in haar kracht. Ze doet ertoe.

Ook dan blijft het oefenen in de praktijk met voor zichzelf opkomen in het begin eng, maar gaandeweg wordt het steeds bevredigender en gemakkelijker.