Wie niet lang meer te leven heeft wordt in z'n wortels geraakt. Het leven staat op z'n kop, niets is meer wat het was. Vanzelfsprekend LEVEN is voorgoed voorbij. De hoop op genezing blijft, en men leeft zo lang mogelijk “gewoon” door.

​

Rouw over het verlies van het eigen leven kan zich aandienen: woede, neerslachtigheid, angst, verdriet, wanhoop.  We zijn bijna allemaal  bang voor pijn, voor het onbekende, voor het achterlaten van dierbaren.

​

Existentiele vragen komen vaak op: wat maakt het leven de moeite waard, wat is de zin? Is er nog “iets” na de dood? Wat betekent vertrouwen voor mij?

​

“Unfinished business” kan aandacht vragen: verdrongen gevoelens, oud zeer, onopgeloste conflicten, niet uitgesproken gevoelens t.a.v. anderen.

​

Ik bied hulp vanuit mijn eigen ervaringen met verlies en lijden, van mens tot mens, met mijn hart. Die hulp kan o.a. bestaan uit een of meer gesprekken. Toelaten en uiten (ook fysiek) van de gevoelens waarmee iemand worstelt, leidt tot ontspanning en heling op innerlijk vlak.

​

Soms help ik bij het tot stand brengen van (beter) contact met dierbaren. Of ik ben gewoon aanwezig bij wat de stervende doormaakt. De hulp varieert dus van een gesprek tot waken bij het eigenlijke sterven.